Döngü Şiiri - Ahmet Bahadır Üge

En güzel, yapraklar ölür.
En sesli ölü de yapraklardır,
ayaklarının altında hışırtılarıyla,
mezarsızdır yapraklar,
süpürgelerin ucunda,
ya da ıssızın rüzgarına kapılmış bağıran ufukta.

En üzgün olandır ağaçlar,
ölümün karşısında,
sessizce bırakır ölü yavrusunu,
rüzgarın eline her sonbaharda.

Bir kere olsun koptuğun annenin ellerine,
bakabildin mi hiç
yavaş yavaş düşerken ölüme.
Onca damarı olan yaprağın,
yok mudur gözü sanıyorsun,
Düşerken doğduğu yere bakan,
Neden doğduğunu,
neden düştüğünü,
neden öldüğünü bilemeyen bir sen misin sanırsın,
üstüne basıp geçtiğin yaprağın dışında...

Hayat bu, ayağının altındakine,
sarıldığında bitecek.
bilmediğinle bütünleşeceksin.
Sonra ağaç alacak geri ikinizi,
bir yaprakta yeniden yeşertecek..