Döngü Şiiri - Ebru Yeşilova

Ben güle uzandığımda bir yaz boyunca ses etmedi bana
Hep kokulu güller verdi derinden ve kırmızı
Gül açardı ben açardım her sefer
Toprağı hiç de gözyaşlarımla sulanmazdı

Ben güle uzandığımda bir yaz boyu gonca vermedi
Ama ben de bir gül bir de canan gayrısında değildim
Şimdi bilmiyorum bahçe mi kandırdı beni ben mi bahçeyi
Açan güneş ve gök mavisine maildim

Ben güle uzandığımda bir güz başı arkasını döndü
En sivri dikenini ilk defa gösterdi
Rengi hâlâ nar şarap ama boynunu bükmüş
Bilmem ki yaz mı güle gül mü yaza küsmüş
Bu sinsi diken bunca yıl neredeydi

Ben güle uzandığımda bir hazan orada yoktu
Aradım onu her yerde ama aniden kayboldu
Toprağına ilk defa gözyaşı döktüm
İlk fide goncasının coşkusunu yad ettim
Sonunda kendimi gözyaşımın aksinde gördüm

Ben bana uzandığımda anladım ki gül bendim
Gonca da bir gül de bir, açan da solan da bir
Ömür bir çiçek gibi, kadın bereket gibi
Güz ortasında coşan narin kelebek gibi