Döngü Şiiri - Ahmet Baris Ay

Öylece kalakaldım doyamadım bak
Maya

Hafızam bir anahtar deliğinden gösterir
Karanlık odalarla dolu kapalı bir otel
Kilitli kapılar ardında kilitli hatıralar
Geceleri sarı pencereleri parlayan trenler gibi
Geçip gider ömrümden yalnızlıklar

Küçüktüm
Gözlerim ellerime geçse
Taş diye suya atardım
Körü körüne meraklıydım
Yadırgardı yerini yüreğim kafesinde
Atmak istediği yerlere kanatlanırdı

Ağlarına takılırdı
Kokuların renklerin yaprakların
Televizyondan gelen seslerin
Sıkılınca ıslıkla çaldığım şarkıların

O
Güzel başını iki yana çevirdikçe
İki kulakta iki küpe durmadan sallanırdı

Hatırlarım
Taştan bir ev bahçeli
İkinci katında ayça bir güneş
Dizlerimde yara kabukları
Sol bacağımda bir köpek ısırığı ile
Ayakta dururdum kaldırımda
Bakardım ikinci katın camlarının yansımasına

Bir kere görebildim yüzünü
Sonra bir araya hiç gelmediler
Tesbih taneleri olup hayalimde dönen
O dudaklar o yanaklar o gözler

Hala bakarım ara sıra
Aklımda sımsıkı sorularla
Koca bir ömür aynı yürekle yaşanır mı
Bir pencere her sabah aynı bahçeye açılır mı

Güneş battıktan sonra gökyüzü aydınlanır
Çığlık dindikten sonra kulakta yankılanır
Böyle böyle fısıldar anlaşılmaz sırrını
Yokluktan var eden o vahit varlık