Döngü Şiiri - Ömer Gümeli

Gökler karardığında
Başaramadım dersin kendi kendine
Beni affet!...
Kendin kendini bile duymazsın
Bu ne berbat bela...
Sustukça çoğalır sancın
Konuşmadan susarsın
Susadıkça içememek deli gözlerden

Seher yeli savursun sesimi dersin kendine
Kimse bilmez ne haldesin
Bu kabzımal düşler verem eder
Bir avuç konuşabilsen belki geçer
Oysa
Oysalar kâr etmez...

Sabah olur uyanırsın
Viranedir hanın
Sır sadece yananı yakar
Akşam erken olur
Söz şaraba bulanır gece yarıları
Kimse duymaz
Bazan böyle olur
Eyvah dersin eyvah
Nasıl cehennem bu

İçersin şuursuz
Mey affetmez delik deşik eder
Delik deşik gecelere sığınmak yetmez
Sorup soranın bulunmaz
Hayatı yudum yudum içememek ne fena...
Her sabah
Har sabahlara uyanmak
Olasılıksızlıklara
Derman
Bir içsen
Belki kendine gelirsin
Ve içmek
İçmek gidenlere karşı
Sürmez bu devran
Bir gün elbet
Yıkılasıya içersin
Bilirim sen içmezsin ondan bilmezsin...