Döngü Şiiri - Mustafa Akgün 2

gece saat üç buçuk
yalnız sokak lambaları
ve ben uyanığım
güne yaklaşıyor vakit
başı-sonu belli gecenin son solukları
ama benim başım belli sonum meçhul

ruh bedene pamuk ipliğiyle bağlı
belki de kaderden halatlarla
O kısma aklım yetmez sanıyorum
çoğu şeye de yetmiyor zaten bu aralar
ardı ardına nefes alıp veriyorum
her kalp atışının ardına bir kalp atışı
dünya güneşin etrafında
ay ise yatağıma bakan pencerenin etrafında dönüyor
döngüler
kader çizgisi
ve bazı hadiseler ardı ardına
ömür...

uyuyor, yemek yiyorum
umut ediyor, korkuyorum
detaylara hacet yok
ben de her insan gibi günlerimi harcıyorum
para harcarken eksiye düşüyor bittiğinde
günümüz düzeni bize bunu sağlıyor ne mutlu(!)
ömür hesabında eksilere pek yer vermiyorlar
biraz toprağın altına iniveriyor hemen
para harcamaya benzemiyor malum
iç karartıcı da olsa kusura bakmayın
döngü bunu gerektiriyor

böyle bakınca pek önemsiz değil mi
kederler, korkular
pek gürültülü kavgalar
az yağmurlu geçen sonbahar
veya haklı olmak
affola haklı olmak pek mühim
dosdoğru olmak tıpkı ömür çizgin gibi
yalnız gayeye odaklı
"dümdüz doğru olmak!"

pek mühim pürüzsüzce doğru olmak
öyle bir ömür ki kapıyı çekip çıkarken
kapıyı bile incitmeden terk edilecek bir ömür
pek mühim bu dünyadaki soyut somutlar
vefa, umut, fikir, sevda
karşılığı hiç olan hazineler
ki ben bu dünyanın kıymet ölçütünü hiçbir zaman anlamadım

saatlerin pillerinde bir garip acele
ömür kesemde daha kaç nefesim var
daha kaç ritmik kalp atışı
kaç sabaha uyanış
daha kaç hatıra zihnin zindanına
ah bu meçhuliyet
bu meçhuliyet beni korkutuyor