Döner Sırtını Çekip Gider 2

SANA DÖN GEL DİYECEK DİLİMİ, ÇAKSINLAR DUVARA KOCA BİR ÇİVİYLE,
diyen ben...

Bir zapt edilme zorluğu bu,
bir zapt edilme imkânsızlığı...

Uçan bir kelebeğin kanat çırpışları ardında,
yorgun gözleri,
yorgun yüreği,
dolandırmak bu...

Ve ben yoruldum...
ZAVALLI BEN YORGUNLUĞU BİLMEZKEN,
ŞİMDİ İLAN EDİYORUM...

Unutulmak istenen her şeyin ardında bıraktığı boşluk bu...
Kaçarak kendimizi savunmak için, içinden kaçmayı kurtuluş sandığımız
boşluk...

Bu hayat benim, bu sevda benim di...
Kahretmekte benim yazgım...
Karanlıklardan koşmak da benim için...
Yalvaramamak benim dik başlılığım...
Ağlamaksa yüreğimin zayıflığı...
Bakışlarıma yansıyan sertlikse,
göz diplerimde ki, karanlık noktayı, göstermek korkusu...

Damarlarımda akan kızıl sıcak kan,
sanki mavi yollarda dolaşıyor...
BELKİ DE BİR IŞIKSIZLIK BU YOKSUNLUK...

HADİ BİR HASRET ŞARKISI SÖYLEYELİM, SENİNLE,
EY. YAR...
yarısı benim,
yarısı da senin olsun...
HANİ YORGUN ŞARKILARDAN OLSUN...

Dandik Büfe'nin ışıkları yanıyor...Denize ışık sütunları uzanıyor...
parlak dalgasız bir deniz yüzeyi... Çayımın gölgesi parmak uçlarımda...
VE BEN DÖNEN BİR DÜNYANIN İÇİNDE BİR NOKTA BİLE OLAMIYORUM...
Müzikten sanki bir cümle uçuşuyor kulaklarıma. “BANA NASIL KIYDIN”...
Ne demekse, benim için... “Eraslan, ben onu biliyorum, ben biliyorum ama söylemem, belki yalnızlık” diyor...
Ve,
UTANIYORUM TYŞORTUMDA PATLAYAN GÖZYAŞLARIM İLE KİRLENMEMDEN

SENİ BU KADAR ÖZLEYECEĞİMİ BİLEMEZDİM,
BİLSEYDİM EĞER,
MIHLARDIM KENDİMİ SANA,
BELKİ, BELKİ DE..
YARISI BENDE YARISI DA SENDE BU HAYATIMIN..
BİR BİLSEN SENİ SEVMEK NE KADAR GÜZEL,
BELKİ DE DEMEKTEN BİLE UTANIYORUM...

Çandarlı'nın merkezi belki de bana göre bu “Dandik Büfe”...
Oysa bütün “Çandarlı” bir merkez bende...
“Hiç gıbraşma diyor, gıbraşma... Çay elinin altında, su yanı başında, deniz önünde, merkez arıyordun ya, bu dünyanın merkezi neresi diyordun ya, mıhla diyor kendini buraya, belki,
belki, hayallerin burada”, diyor “Eraslan”...

BELKİ DE BENİM MERKEZİM YOK, BİR NOKTAYIM BU EVRENDE... BELKİ...

Belki de özlemlerim burada birleşiyor,
hangi özlemler diye soruyorum kendime,
hangi özlem kaldı ki?

“ÇAK, YUMRUK OLMUŞ SAĞ ELİNİN SİVRİ YERİNİ YÜREĞİNİN ÜSTÜNE,
ÜSTÜNE ÜSTÜNE VUR BU PİŞMANLIKLARIN, KEŞKELERİN, AMALARIN,
BİTSİN BU, iğne topaklarının üstünde oturur gibi duran ruhun huzur bulsun...

Ruhlarımız bu yanlışlarınızdan korundukça huzur bulur. Ve BİZ SALINCAKLARI ÇOCUKLAR SALLANSIN DİYE KURARDIK, SALINCAKLARA BİNDİĞİNİZ GÜNLERİ ÖZLEMEYİN, SEVİN YAŞAMI” DER, “RUHUMUZ”...

Hadi barışalım ruhumuzla, sevelim yalnızımsı olsa da yaşamı, sevelim...
Ayrıcalı günü, hem de kutsal günü sevelim...
Sığınalım...

Bu beden, o beden hesap soracak bizden,
BAK İSTERSEN GELMİŞ GEÇMİŞ RUHLARIN AZAPLARINA... Yazık oldu, sana verdiğim kendime...
Bir seni kendime, bir beni sana, vura vura çıkıyor bu pişmanlıklar...

Biz birbirimizi uğurlarken,
yarımız kalır,
yarımız gidenin yanında kalarak,
yollara dökülürdü ruhlarımız...
Şimdi ise ruhlarımız bile yorgun,
bir birimizle savaşta...
KATRANA BASMIŞ AYAK TABANLARIMIZLA,
YOLLARDA İZ BIRAKARAK,
BİZDEN BİR ŞEYLER TOPLATIYORUZ...

Hadi bir hasret şarkısı söyleyelim,
yarısı benim,
yarısı da senin için,
hem de, yorgun şarkılardan olsun.
Şimdi seni sevmeyi kendime yediremiyorum.

Mustafa Yılmaz
(İzmir _ Çandarlı