Döner Sırtını Çekip Gider 1

Ayrıcalıklı bir gün… Bayram... Hem de kutsal…
Kendimi okuyorum bu gün… Hem de kendi kendime hesaplaşıyorum…
PİŞMAN ETTİM KENDİMİ KENDİME,
PİŞMAN ETTİLER BENİ BANA…

DUVARLAR BENİ YİYOR… YALNIZLIKTA…
Mutluluğun bütün kapı kolları elimde kaldı…
VE ESKİ ZAMAN ŞARKILARINDAKİ FERYATLARI BULUYORUM İÇİMDE…

Gelmiş geçmiş bütün zamanların, yaşanmış bütün ruhları ile konuşuyorum,
BİZ SALINCAKLARI ÇOCUKLAR SALLANSIN DİYE KURARDIK,
RUHLARIMIZ SALINCAKLARA BİNDİĞİMİZ GÜNLERİ ÖZLER… Oysa siz,
KENDİ RUHUNUZU HÜZNE BOĞUP SALLANIYORSUNUZ, İSTEDİĞİNİZ ÖZLEMİ DEĞİL, YAŞAMINIZIN mavi damarlarınızdan akan, kırmızı kanınızı sallıyorsunuz.
Patlıcan gevşekliği bu, sert görüntünüzün ardından gelen….
ÖLÜLER SUSKUNLUĞUN EBEDİ KOLCULARIDIRLAR,
KOLLARKEN KOLLANDIKLARI KOL BAŞI…
Suskun ruhumun bedelini bana, bir şeyler verdiğini ve beni çok sevdiğini ifade eden, bir kadına, yaşamının son devresini aldığımı sanmadığım bir şeyin bedelini ödemekle, suskun ruhumu cezalandırıyordum.

Hiçbir şeyin sonsuz bir şey olmadığını anladığımda ise,
deniz deniz kokuyor,
toprak toprak kokuyor,
çiçeğin rengi mor karışık bir pembe olsa da, ben bunları duyumsamıyordum…

İticilik benim sonsuz mahkumiyetim.
Seçicilik ise, imkânsızlığım olarak mıhlanıyor yüreğime. Beni bu hayattan alarak ben olmaktan uzaklaştırdı…
Bir bağımlılık, bir çaresizlik belki de, umulmaz bir tutku…
Yaz güneşinin ardından, kalın paltolara sarıldığımız bir zaman diliminde yüzmek bu yorgun kulaçlarla…
BELKİ DE BİR BENLİK SAVAŞI…
Biteviye geriye doğru itilen beynin, an zamanında tutunma çabası.

Oysa,
ne güzel yüzler yok olmuştu toprakta,
ne güzel gözler akmıştı toprağa
ve,
HANGİ SEVGİLER GÖMÜLMEMİŞ,
ne çok ses kaybolmuştur kulak diplerinde,
ne kadar çok kalem susmuştur,
acı acı içine dökülerek yürekler,
BÜTÜN ÇIPLAKLIĞIMIZLA…

Bütün çıplaklığımızla içimizi döktüğümüz, adına sevdim seni dediğimiz, insan, an gelir bütün hüzünlerimizin sahibi, sebebi olur çıkar…
Yine de onu üzmek, kırmak korkusuyla sustururuz dilimizi, kalemimizi, hayallerimizi…
Tek şeydir, an be an, yüreğimizin vuruşları ile beyin diplerimize iterek,
ONU NE KADAR SEVDİĞİMİZİ HİÇ ANLAYAMADI…

Bu cümle hiç de PİŞMANLIK KOKMAZ,
Hiç de MUTLULUĞA ÇIKMAZ,
Belki de ELVEDA DEMEYE BİLE YETMEZ,

Anlar gibi gözükse de, BİR ANLIK YÜREK KIPIRTISI,
BİZİMLE HİÇ SONSUZA TAŞINMAZ…
Ve,
BAKMAĞA BİLE KIYAMADIĞIN BUĞULU GÖZLER TOPRAĞA AKAR.
Amalarla, keşkelerle en müstesna gün bile, yok olur, gölgede kalır, yalnızımsı düşüncelerin ardında.
OYSA BİR BİLSEYDİ ONU NE KADAR SEVDİĞİMİZİ. Kaşını sertçe oynatışı, BİZE ÜZÜLDÜ DİYE AZAP VERDİĞİNİ, BİR BİLSEYDİ…

Kazağımızın eteklerine toplarız göz yaşlarını, avuçlarımızdan aksa da.
Seni seviyorum cümlesi kifayetsiz kalıp, SENİN SEVDİĞİN BENİM deriz.
Deriz de anlatamayız.
BASIP GÖLGESİNE BASAR GİDER… DÖNER SIRTINI ÇEKİP GİDER.

Bir sevginin gidişinin gölgesi donar göz diplerinde… Hıçkıramazsın bile…
Bir kez olsun yutkunmak istersin, başaramazsın… Dur dur, yanlış anladın, yaptığın yanlış, yapacağın da yanlış olacak bile diyemezsin..
Kim dünlerimi toplayıp tekrar verebilir bana? .
Anıları olmadan bir insan ne işe yararsa, şimdilerde o kadar değerliyim ben.

Arzularım ulaşılmaz değil aslında, eski beni bana verebilecek bir kişi sadece....
Ayrılığı bilmeyenlere bunu anlatmak o kadar zor ki, oysa bunu tadanlara tek kelime ile ifade edilir, AYRILDIK…
Tek kelime önde, vay be, işte şimdi yandın hayretiyle dökülür dudaklardan, vay be, İŞTE ŞİMDİ… gerisi dökülmez, yazılamaz,
belki de…
Bir havlu bu, sanki yüzünü kurular gibi, bütün yüz hatlarını değiştirir…
AĞLAMAK KELİMESİ BİR OK OLUR GÖZLERE,
FIŞKIRTIR BÜTÜN ACIYI DUDAK KENARLARINDAN,
Dur dur yanlış yapıyorsun, doğru bilsen de yanlış.
YANLIŞIN DOĞRUSU TEZAT der gibi bakarsın tezat olmuş yaşamının bu günkü hali ile geçmişteki coşkulu haline…

TEZAT,
Güneşin doğuşu ile, batışıyla yerine göre tezat ama sadece güneş battı dersin, battı…
AKI KARAYA BOYAYARAK ÇEKİP GİTTİ,
VE
BAŞLARSIN BEDEL ÖDEMEYE…
Eline aldığın kara kalemle kalın dudakları çizersin kenarlara doğru incelen… Sonra kaş altına buğulu gözleri oturtmaya çalışırsın.. Tıkanır kalır nefes borusu ile yemek borusu arasına bir şeyler…
ÇİZDİĞİM YALNIZIMSI RESMİNDİR, DÜŞÜNCELERİNİN AKTIĞI TUALDİR, seni hapseder kendin zannettiğin, oysa mahkumu olduğun gözlerdir, farkına bile varamazsın…

Katran karası gözlerden akan yaşların, asfalt karasına dönüştüğü günler mahkumiyetindir…
UZAK BİR ŞARKININ RESMİDİR BEYNİNDE OYNAŞAN,
ZAVALLI BEN DEDİRTEN.
Zavallı ben demek bile, ağrına gider. Vazgeçilmez dediğimiz yaşam kesitimiz, bir urgan bağı ile bağlanıp koptuğumuz an, zavallı benliğim…

Vazgeçilmez sandığın bir insana, bütün vazgeçtiklerini hediye ettikten sonra, hediye ettiklerini geri almak gibi bir ZAVALLILIK…
ZAVALLI BENLİĞİM DEMEK…

Zavallı Benliğim Demek...

Sorun zaten bu,
zavallı benliğim,
zavallı ben...

TEK SUÇ SEVMEK...
Tek sebep sevildiğini sanmak...
Ve bir kalemi zavallı yapacak,
bir geriye dön gel diyememek...
ve dönmesini de isteyememek...

Ve ayrılığı,
ve ayrılığın acısını dökmek...

Bu zavallılık değil de ne?
Zavallılık ben demek değil mi?

Sorunuz şairlere,
bakınız dön gel diyememe feryatlarına,
bakınız doyamadım sevgiye, sevilmeye,
“ağlamak istiyorum” diyenlere...

Ve ben zavallı, bu hâle, kalem tutuyorum...
Düşünce zincirine...
Kendime acımak bu...

Kendim için şarkı söyleyememek bu,
ve,
SEVİYORUM KELİMESİNİ, DİLİMİ DUVARA ÇİVİYLE ÇAKTIRIP,
ENGELLEYEN BEN...

SANA DÖN GEL DİYECEK DİLİMİ, ÇAKSINLAR DUVARA KOCA BİR ÇİVİYLE,
diyen ben...

Bir zapt edilme zorluğu bu,
bir zapt edilme imkânsızlığı...
(İzmir _ Çandarlı)