Dönememeyi Unutmak Şiiri - Kağan İşçen

bu ardına düştüğümün sonu yok
tek servetim ölüm artık
yüreğim kamaşırken gülüşündeki acıda
ve temmuz denizleri kadar masum bu derinlik
güneşin çaresiz kaldığı korkuların inadına
serin bir sevdanın kanatlarında alıp götürüyor
kirpiklerimin gölgesini bile...

çok eski sokak köşelerinden birini
yeniden dönmek gibidir bakışlarından son kalan
ve kaderde umduğunu bulamayan
bir rastlantıdır en güzel anımız bile
böyle gitmezdim aslında
ıslak geceye inat uykusuz ve kaçak
özlemeyi özlemiştim
yokluğunun yokluğunu
durmadan hep gideceğim
dönememeyi unutmak için
yanyana yaşanan sonsuz ayrılığı...

sancılarım şavkırken sesimin tonunda
kuytu izbelerde kumrular telaşa düşer
göğü seven sarışın çocuk tuhaf suskusuyla küskünleşir
ellerinin dinmez yalanına
uğultulu sızısına nefesinin
eski sinemalardan kalma ara bir hüzünle
hırçınlaşır yalnızlığının akşam düşkünlüğü
karanlık bir iç denizin kıyısında
göç mağduru bıldırcınlar kadar yorgun...

mütevazi yolları sevdiğim kadar sevdim seni
uğruna yürümekten bıkmayacağım...

gömleğimin yırtık kollarından sızan burukluk
seni saramamanın kırılganlığı saçlarınla bir
sıcaklığınla yamalardım bütün yaşamamışlıklarımı
yaşamadım hiç ve boşluğun sonsuz bir tabut içine sığmadığım
zaman örtemez acılarımın üzerini
ve yarım yamalak anımsamaklar harici
ihanet ediyorum ömrüme sensizliği unutarak...