Dönemeç Şiiri - Zeki Tüyen

minik büfe'ye gelince sanki seni buldum
mahmurdum uykusuzdum fildişi öpüşlerde
gözlerin çoğaldı gözlerinde seni buldum
bir yerçekimsel tılsım gibi derinden
güneş üzerime geliyor ağır aksam
ve rengini yitirerek gökkuşağında
gözlerim yerlere düşecek bıraksam

birazdan yalnız kalmak var anılarda
ulu bir ağaç gibi devrilmek yollara
ve sıcacıl bir sevda ağrısı gibi büyüyen
ardında ıslak bir sonrasızlığı emzirerek
delişmen duygulara kanatlanmak usulca

erkenci bir ağartı içinde umudu
isyanına dili varmayan ne varsa yarıncıl
örümcek ağı gibi saran bedenini
kanatan rezilliklerden soyunarak bir giysi gibi
istanbul üşüyor ağıtları yorgun gecelerde
ve mahzun bir çocuk gibi yoksulluğunu kuşanarak
istanbul oturmuş ağlıyor

istanbul; 16.07.1976