Dönecek Bu Sessiz Devinim.

Bana bir şey olursa,
üzülür müsün diyen kadın...

Ben onu çok sevdim...

O
benim sevgimden çok sevdi beni...
Ve
biz birbirimizi sevgimizle öldürdük...

Hepsi bu... Hepsi hepsi bu...

Sevmek uzak bir düştü benim için
ve
ben
bu düşle her köprüden geçtim...
acılar,
sevinçler,
kahkahalar,
omuzlar titrercesine ağlayışlar...

Kaybedip kayboluşlar...
Kaç ömrüm vardı,
sana vermediğim?

Kaç yıllık ömrüm kaldı,
sana veremeyeceğim?

Eski şarkılar anlatır oldu bizi...
Kaç şarkı olacak ki,
anlatacak bizi?

Belki biz kaybolanlar anlatılacak...
Belki de biz yok olanlar...

Belki de hiç bilinmeyeceğiz...
Dönecek bu sessiz devinim...

Sevgi...
Sevgim diye geçen
Yüzyılçiçeğini beklemekti bu yaşam...

Kayboluşların içinde dolandıkça,
bir ümitti bu bekleyiş...

Hayat sev dedi bana...
Sevdikçe sevileceksin dedi bana...
Yanılttı beni...
Yanıldım...

Değmeyenlere verdikçe değerimi yitirdim...
Acındım...

Belki de aranan cümle buydu...
Yılların ardındaki pencereden bakarken...
Oysa söylenecek çok söz vardı...

Sadece suskunluktu yetindiğim...

Usulcacık bir cümle döküldü dilimden...

Neredesin
kayıplık yıllarımı sırtına alarak giden?
Gidenler...

Bir masal oldu geçen bu süreç artık...