Döne Şiiri - Alperen Karakartal

Vurdu kazmayı Döne kadın,
Böğrüne böğrüne
Kara toprağın.
Güneş yakıyordu,
Güneş kavuruyordu.
Çatlak çatlaktı
Yüzü,
Kara toprağın gibi.
Oysa baharındaydı,
Henüz yaşamın.
Toprağı görmüştü,
Toprakla yoğrulmuştu,
Topraktı aşı, ekmeği.
Oysa el kadar
Avuç içi kadar,
Toprağı olmamıştı hiç.
Ağanındı,
Uçsuz tarlalar,
Sürüler ve
Oturdukları dam.
Hatta kendisi bile.
Hırslandı Döne kadın,
Vurdu kazmayı,
Böğrüne böğrüne
Kara toprağın.
Bebe ağlıyordu,
Bebe acıkmıştı.
Söylendi Döne;
-Sus be ağlama,
Ağlama bebek.
Çalışmak gerek,
Eğer görürse ağa,
Eyleniyom diye,
Lokmamızı keser sonra.
Öyle ya,
Ağa çalışmak ister,
Çalışına verir,
Bir lokma yemek.
Yavrusuna baktı Döne,
Hala ağlıyordu bebek,
Süt doluydu göğüsleri,
Emziremiyordu bebeyi.
Oysa…
Kahrolası düzen,
Sömürüyordu kanını.
Vurdu bağrına,
Kara toprağın.
İlerledi ağır,
Kaderine kaderine

(Adana)