Dön-gü-nbegün Şiiri - Semih Çorbacı

O ses: ince ve hırıltılı bir soluk
Yüzüm daha bir ölgün ve soluk
Bir şeyler akıyor içimden oluk oluk
Kan mı? Hayır,büsbütün mutluluk!

Nedir alıp giden rüzgârdan beklediğin
Islık çalıp üstüne alay eder seninle
Anılara bak,usanmadan öbeklediğin
Bir trende,kol kola giderler hayâlinle

Kaybedilen zamanlar geride kaldı
Akan yaşlar derince derelere karıştı
Nice zevklerin çoğu gitti azı kaldı
Nice insanlar tozlandı,tarihe karıştı

Düşünceden özge kalan neyim var
Düşlerim içre acunumda dolaşırım
İçimde düşüncelerin enginliği var
Sessizce,ağır ağır karanlıkla savaşırım
Öz görüngümü aşıp benliğimle taşarım

***

İnsanın bu çağda yaşadığı bunalım önceki bütün çağdakilerden çok daha büyük bir bunalım. Kişi, bu bunalımı atamadığı için içinde sürekli "hüzün yüklü bulutlarla" geziyor. Gerek duyduğumuz tek şey biraz "cesaret". Cesurca adımlar atarsak başarıya ulaşacağız.

Ve tabii akil bir cesaretle düşünebilmek...