Dön Artık Şiiri - Nev-i Tecessüs

Rüzgârda savrulan bir yaprak gibi
Geçiyor günlerim.
Gözlerimi sensizliğe açtığım her gün,
Girdap gibi içine çekiyor beni.

Acı veriyor bana,
Acımasızca saldırıyor sensizlik.
Ama ben,
Sesimi bile çıkaramıyorum.

Çünkü sensizim,
Güçsüz, kuvvetsizim.
Bazen kimsesizim,
Sonu gelmeyen gecelerde.
Bazense sessizim.

Vurup gittiğin o yer hâlâ yanıyor kalbimde,
Hâlâ kanıyor.
Gözlerime bakıp “Sevmiyorum” deyişin
Hâlâ kemiriyor içimi,
Hâlâ kanımı emiyor.

Aslında, sen gittiğinden beri,
Hissizim ben.
Hatta ümitsizim,
O kara gözlerine dalıp da gidememenin derdiyle.

Dön artık sevgilim.
Başka ne diyebilirim?