Dön Artık Şiiri - Murat Kalaç

Felaketim gözlerin olacak demiştim...Şimdi mevsimler birbirine karışıyor ve hep gece.Gözlerin...yok.
Ben sigara izmaritlerinden yollar yapıyorum kendime.Ve uğradığım bütün parklarda adını anıyorum.Soranlara eski bir sevgiliyi yad ediyorum diyorum; gülümseyerek.
Oysa hep acıtıyorum,hep acıtıyorum içimi.Cebimde parçalanmış,kırık bir anahtarlık taşıyorum kalp şeklinde.Yani senin bana verdiğin,benimse senden aldığım ne varsa hepsini.
Bir çocuğun misketlerine duyduğu bağlılık gibi cebimden hiç çıkartmıyorum.Gittiğim sinemalarda seni arıyorum.Oysa seninle sinemaya hiç gitmedik biz.Yaşayamadığımız düşleri yaşıyorum belki de.
Sonra sigaram bitiyor,yönümü kaybediyorum...Telefonlarım susuyor.
Susuyor gece.Susmayı bile özlüyorum seninle.Düşlerime geliyorsun yine en sevdalı halinle.Sevişiyorsun ve hep yaptığın gibi,gidiyorsun.Yoksun.Takvimlerde tarihler hızla değiştirdi kendini.
Günler,parklar,şehir,hızla.
Bir tek gözlerin...gözlerimin ezberinde olan o iki gözbebeği aynı...Ama yoksun.
Gözlerin...yok...Aşık olamıyorum.Sanki çok önceden yolunu kaybettiğim ve bulamadığım bir şehir aşk...Ve ben bütün 11 Şubat'larda eve hapsediyorum kendimi.Bu gün sevgililer günü.Yıldızsız bir gece yağıyor bütün şehrin üzerine ve karşımda ''artık gelmeyecek,artık bitti'',diyemediğim bir ufak bebek; bağırıyor gecenin yüzüne:-Dön artık...