Dolunay Şiiri - Sefa Kara

Bir gece zifiri karanlık
Bir çukur dibine kadar bataklık
Soğuk çatırdıyor ağaçlar
Üşüyen kemiklerimin sesleri yankılanır
Kargalar beni bekliyor göklerde
Çığlıkları kulaklarımı kemiriyor
Ve ben son sözlerimi söylüyorum
Şu yalan şişko fani dünyaya
En güzel anılarım geçiyor zihnimden
Seninle olduğum zamanlar geçiyor
Bir gülümseme sarıyor gözlerimi
Sarı saçların geliyor aklıma
İçimi ısıtan gülüşünü düşünürken
Kayboluyorum aniden olduğum cehennemde
Seni düşünerek ölmek ne güzel şey diyorum
En sevdiğimiz şarkıyı mırıldanıyorum bir anda
Bizimkisi bir aşk hikayesi diye bağırıyorum

Birden parlıyor gökyüzü
Dolunay bu biliyorum
Senin gibi parlıyor sen gibi ısıtıyor içimi
Kurutuyor olduğum bataklığı
Kargaları kovuyor gökyüzünden
Birden tatlı bir rüzgar esiyor kırıyor zemheriyi
Yağmur boşalıyor masmavi bulutlardan
Sen geldin biliyorum
Yine bırakmadın beni bir başıma
Vazgeçmek yok ben varım diyorsun
Gözlerimde mutluluk gözyaşları
Son saniyelerimi beklerken
Yeni bir hayat hayali kuruyorum

Sen geldin çıkardın beni o çukurdan
Ve sen bırakmadın beni asla bir başıma
Sardın üşüyen bedenimi
Ve merhem oldun tüm yaralarıma
Sen benim dolunayımsın sevgilim
En karanlık gecelerde önümü aydınlatan
Bu ilk değil biliyorum son da olmayacak
Ama her zaman benim dolunayım gökyüzünde olacak
Masmavi göklerde
İçimi aydınlatacak