Dolunay Şiiri - Niyazi Önsöz 2

Karanlık bir gecenin sönük yıldızlarını seyredalmış
Yalnızlığın mahsun havası çökmüştü üstüme
Neden böyle sönük yıldızlar gibi geçiyor ömrüm
Bir umut ışığı yok mu? Hep mi yek olacağım
Bir türlü akıl, sır erdiremediğim o muazzam
Birbirinden benzersiz şekilli bulutlar arasından
Işıklar saçan gecenin güneşi gibi
Kocaman bir tam Ay belirmeye başladı
Sanki dualarıma, düşüncelerime cevap verir gibi
Gece kadar karanlık ruhuma, gözlerimden
Işık tutar gibi parlayarak
Belki de pırıl pırıl, hayata berrak bakmalısın
Işığınla her yeri aydınlatmalısın
Ne kadar yalnız olsan da hep parlamalısın diyordu…