Dokunsaydın Şiiri - Hacı Halil İstanbullu

Gülümserken bile sen
Anlardım durgunluğunu
Kimseler çözemezken
Ben bildim binyıllık hüznünü

Dokunsaydın parmak uçlarınla yüzüme
Kaçarken yağmurdan eve,duraklasaydın
Sadece okumak değil yaşasaydın sevdiğin romanı
Meydan okusaydın kabüllenemediğin yalnızlığına

Ben unutalım derdim artık büyüdüğümüzü
Tek çare bir çocuk gibi bakmak
Yaşlanmış,kokuşmuş,çarpık dünyaya
O zaman mavi daha mavi,sevmek onurlu tertemiz

En iyi arkadaşım sen olurdun ve en sevdiğim
Hiç yorulmazdım oynarken saklambaç,ipatlama topaç
Hatta acıktığımı bile gizlerdim senden ayrılmamak için
Üzülmen gerekirse birşeye ben ağlardım senin yerine
Kırdıysak bir camı,ben yaptım derdim

Oynarken kartopunu atarmış gibi yapardım
Kovalarken bir köpek seni kahramanca savaşırdım
Üşüyorsa ellerin,bunaldım eldiveni sen giy derdim
Hiç düşünmez bütün bayram harçlığımı yollarına dökerdim
Sana yirmidört ayar sevgimle sahte bir bilezik alırdım

Öğrendiysem annemden bir masalı,yalnız sana anlatırdım
Seni güldürmek için yüzümü palyaço gibi boyardım
Dokunsaydın parmak uçlarınla yüzüme,dokunmadınki
En büyük korkum sizin mahalleden taşınmak olurdu
Oynarken yakalamaç sonsuzluğa koşmak isterdim

Anlatırdım birgün büyüsemde kalbimin çocuk kalacağını
Bilmesemde aşkın anlamını sana delice sevmeyi anlatırdım
Uçurtmamın üzerine ismini yazar göklere salardım
Dokunsaydın parmak uçlarınla yüzüme dokunmadınki
Yapardım ederdim diyorum ya aslında ben hepsini yaşadım.