Dokunduğun Şiiri - Murat Aydın 8

Dokunduğun kurak çiçeklendi parmaklarından
Seni arayan kumlar ayrıldı vahalarından
Yelteniyor bitap düşmüş kır çiçekli at yerinden
Görünce dizgininin düştüğünü ellerinden
Dokunduğun bir kalp yerleşiyor gülzar vadisine
Esrarını döküyor “sultan bilerek” eteklerine
Dokunduğun mahkumun dilinde azade şarkısı
Çiçekleniyor zindandan gelen idam sehpası..

Kuruyacak bir mektuptur gül yaprağında kalan
Dokunduğun dalında yeşerir yazılan
Geçen her kervandan sanki sorulan sen
Her yolun dönüp dönüp vardığı sen
Dokunduğun yağmurun rahmeti toprağımda
Kuşkuyu kemiren kurt dahi hayranlığında.
İntizar dergahında ağlayan derviş
Sen dokunduğunda hırkasını giyinmiş
Göğsüne yasladığın saçlarımdaki kahır
Dokunduğun her telden matemine taşınır..

Seni korur incinen ürkek ceylan
Her kumaşın ipliklerinde sensin dokunan.
Dokunduğun harabe ülkemde eşsiz saray
Her akşam bahçesine salınır dolunay.
Nazenin bir bakış kirpiklerinden süzülürse
Bir dokun kalbime bin “sen” işit gülümse..

Bak gönlüme kurduğun meclis kitabesinde
İsmin yazılır okuduğum her kelimesinde
Bak yeniden kalbimin süslü raflarına
Yaklaştır ışıldayan mumu beklenen sevdana.
Dokunduğun hatıralar sarılı ipek mendillerde
Dokunmadığın kaybolmuş tozlu gölgelerde..