Ben Filistinli Çocuk (hanzala)

Ben Filistinli bir çocuk
Balonlarla çiçeklerle süslenmiş bir odada doğmadım
Dışarda, minik yüreğimi çatlatacak bir gürültü
Beni sarmalayan göğüste inilti.
Sevinç miydi keder mi anlayamadım.

Kulağıma ezan ve kamet okumuştu ihtiyar
“Senin adın Hanzala’dır” demişti.
Hanzala..
Uhud’da şehit olan,
Filistin’de yüzünü dönmeyen
Ümmet’te yüzüne bakılamayan..

İlk adımı attığımda
Sanki göklere uzanıyordum bir elden.
Bir kubbe..Rengi daha güzel en nadide çiçekten.
“Kubbetus Sahra demişti babam..
Mescidi Aksa’dan baktığım yere.
İlk adımım buradaydı.
İlk adımımız
İlk bakışımız
İlk göz ağrımız, gözlere nur olan
Son derin acımız..

Babamın kucağında dokunurken Mushafa
“Çevresini mübarek(bereketli) kıldığımız Mescidi Aksa’ya”
Diyordu kulağıma tatlı tatlı dokunan nida.
Sesleri, harfleri güzelleştiren İlahi kelam..
Gözünde yaş elinde minik elim dalgındı babam
Babam müjdeleri arıyordu sanki Kudüs semalarında.
Bir gürültü, bir kargaşa..
Atılan taşlar
Sıkılan kurşunlar..
Babamda tekbir, sağ el yükselte..
Tekbir.. gökleri yıldızları titreten aşk..

Avuçlarımın içi acıyor
Annem yerde yatıyor.
Ama ama Taşlar canını acıtacak
Üzeri kıpkırmızı, benim ellerim kıpkırmızı.
Annemin kanı yüreğimi acıtıyor.
Annelerin canı acımasın, kanı akmasın olmaz mı?
Ama acımıştı canı ve akmıştı annemden..
Tek oyuncağım kırılmıştı botların altında.
minik ellerimle ufacık taşı atabiliyordum.
Babamı götüren korkunç arabaya.
Çok güçlü olsaydım, ellerim çok büyük olsaydı
Şu Dağı atabilseydim o araca ve tüm zalimlere.

Annem şehit babam mahkum
Ben hem öksüz hem yetim.
İki milyar içinde yalnız kalıyordum.

Geçen zaman..
Haberler uzak diyarlardan.
Mitingler, kınayanlar, toplantılar.
Bizi görüyorlar mı yalnız bırakanlar?

Yıkılmış evimin yanında, bombalar arasında,
Elimde taş dilimde inşirah.
Saydım.
Evet tam 26 İsrail haydudu.
Gözlerim kapalı, ellerim bağlı.
Başım göklerde,
Başım dimdik üzerlerinde,
Korkmuyordum..
Bileğim acıyor yüzüm acıyor
Sırtımda morluklar, sırtım kan renginde.
Ama ben korkmuyordum!
Eşkıyalar arasında idam sehpasına yürür gibi
Yürüyordum.
Gücüm yetmiyordu.
Bu zalimleri yenecek asker gücüydü
Biliyordum.
Ama yoktu!
Törenler mezuniyetler, tatbikatlar düzenleyen
Tek bir asker yoktu.
“Asker abi” diyeceğim kimse yoktu.
Ben yalnızdım, Kudüs yalnızdı..

Mahzenler, zindanlar kapkaranlık.
Dilim dönmüyor kalbimde inşirah.
Babamın kokusu dar koridorda ama yoktu babam.
Çok susadım, çok acıktım.
Dilim kupkuru yüzüm ıslak ve kan kokusu.
Sadece mübarek ayda susuz kalırdım
Öğleye kadar.
Babam “çocuk orucu böyle” demişti.
Ben yetişkin orucu tutuyorum baba
Büyüdüm mü bu küçük yaşımda.

Alınlarında yeşil örtü nur yüzlü abiler
“Korkma yiğidim korkma demişlerdi”
Nasıl korkardım beni kurtaran bu yiğitlerden.

Dünyada neşeli, bizim beldelerde hüzünlü geçiyordu günler..
Bir evde yine okunuyordu tatlı kelam.
Hani doğduğumda dışarda bir gürültü demiştimya
O gürültü yine.. ama daha yakın..
Toz, çığlık.. Kapkaranlık..
Dışarda sesler. Babam mıydı yoksa?
“Baba diye bağırdım”
Çıkardılar, kucaklarda.
Her yerim acıyordu ama ağlayamıyordum.
Babam yoktu.
Ben kalkmak istiyordum ama bacağım istemiyordum.
Çünkü bacağım yoktu.
Bir tebessüm gökyüzünde.
Ben tebessüme uçuyordum.
Ve artık hiç acı hissetmiyorum.

Ve
Ben yine ölendim, yine kurşun yiyen.
Yine sakat kalandım. Yürüyemeyen, göremeyen.
Yetim kalandım, öksüz kimsesiz.
Ve yine yalnız..
Filistin yalnızdı
Kudüs yalnızdı..

Sırtını dönmüştü diğer Müslümanlar.
Hayır bilirdim mümin yürekli Müslümanlar dönmezdi.
Belki de aramıza mesafe koydu kuklalar.
Ben Filistinli bir çocuk.
Ben dargınım, kırgın, vurgun..

Ve sırtımı dönüyordum bana uzaktan bakanlara.
On yaşındaydım hep on yaşında.
Yüzüm duvara arkam iki milyara.
Kalbim Allaha dönük..
Demiştimya ben Filistinli bir çocuk.
Ayaklarım yalın,
Ellerim arkada birleşik,
Elbiselerim delik deşik.
Ben Filistinli bir çocuk.
Annesiz, babasız kimsesiz.
Adım İslam beldelerinde mücella
Benim adım Hanzala..