.........Dokumacı Şiiri - Mehmet Nalbant

On üçünde başlamış hayatının çilesi
Yaşıtları sokakta çelik çomak oynarken
Okulundan koparmış geçim mücadelesi
Kavgası ekmek olmuş deli kanı kaynarken

Beş kardeşin büyüğü omuz taşır mı yükü
Oysa ne çok severmiş o kalemi defteri
Yazılsa roman olur böylesine bir öykü
Helal aş ve lokmaya karışmış alın teri

Bir tezgâh’ın başında gece gündüz çalışmış
Çözgüsü umut olan kumaş dokuyup durmuş
Çocukluğu unutup zorluklara alışmış
Her mekik vurduğunda nice hayaller kurmuş

Gönlü bir kıza düşmüş sarı saç gözler ela
Şiirlerle süslemiş yazdığı mektupları
Karşısına dikilmiş yoksulluk denen bela
Sevda işte ne bilsin farklıymış kutupları

Kendi gibi bir yoksul paylaşmış kaderini
Helalinden kazançla çocukları okumuş
Yaş kemale varınca unutmuş kederini
Son libas niyetine kefen bezi dokumuş

Cefa dolu hayatı ancak yaşayan anlar
Gün gelir unutulur anılar köhne kalır
Çileyle geçen ömrü derdi taşıyan anlar
Sırası gelen gider yenisi sahne alır..