Baharın soluyor tomurcuk can gülleri,
Dökülüyor altın sarısı ömür yaprakları
Özlüyor insan göçüpte giden can dostları
Bir zamanlar ne idik diyor kabir taşları
Rüzgar hoyrat esmekte ömrün sonu göründü
Ömrün yazıda bitti mevsim hazana döndü
Sevda ile geçen tatlı yıllar, daha dündü
Senle tanıştığımız gün,ah ne eşsiz gündü
Kurtlar,kuşlar böcekler her vadide suskun
Bulutlar,göçmen kuşlar bile doğaya küskün
Havada ayrılık kokusu var; ağır, keskin
Ölüm mü dedin gülüm; o ebedi bir sükun...
Nihat Gülle
Şair ve yazar
Kayıt Tarihi : 13.6.2008 10:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!