Döküleyim ellerinden Şiiri - Zeynep Beşen

sen hiç farkına varma bile.
ellerine düşen bir kar tanesiydim.
sıcaklığına dayanamadan.
su damlasına dönüştüm avuçlarında.
seninle paylaşacağım bir yaşamım olmayacaksa bu hayatta.
bırak ta döküleyim ellerinden.
yorgun düşen yüreğimle,
toprağıma çekilmek istiyorum.
sensiz sevdasız gideyim bırak.
bir beklentisiz aşk daha.
gömülsün toprakların altına.
vurulsun zincire.
saklansın hiç bulunmayacak bir yere.
gözlerime kızgın mil çekilsin görmesin seni.
dili kesilsin dudakların dikilsin aşkın.
seni anlatmasın bana.
bin parça olsun saçılsın dünyanın en ücra köşelerine.
yeterki kimse bilmeden.
ortadan kalksın.
dile düşmesin aşk.
kirletilmesin.
kıyamete kadar mühür vurulsun gönlüme.
aşk denilen cefayı,kurşuna dizsinler içimde.
kalbime gömsünler arta kalan sensizliği.
bağırıp çağırmak istesemde susmayıda öğrenirim artık.
bir suçlu yok bu mutsuzluğun içinde.
kimi sevecegine dair karar vermek te hükmü yoktur insanın.
farkına bile sonradan vardığın bir olgudur aşk.
unutmak istersin nafiledir, ömrün tükenir.
bir gün olur,iki gün olur boşunadır çaban.
ama kendini kandırmada ustadır insan.
sevdiğini unutmadaysa çaylak bile olamamıştır insan.
ortada bir yaşanan vardı.ama faili yoktu aşkın.
aşık derdini dile dökemeyen bir cahildi,ve kimsesizdi.
kim se suçlamaz sevdiğini.
herkes gibi bende suçlayamam sevdiğim seni.
feryat etme hakkımda yok sensizliği.
yürürken bir gül kokusu sarar etrafını.
nerden geldiğini hiç düşünmeden çekersin içine.
sonra dayamazsın onsuzluğa aramaya karar verirsin.
sonra bulursun gülün nerde oldugunu.
ama sahibi vardır ve gül sahibine aşıktır.
yanına kadar gelidiğin halde bir şey demeye hakkın yoktur.
anlarsın en acı gerçekle.
ona merhaba diyemeden,
ben seni seviyorum demeden.
nasıl sessizce geldiysen.
öylece gidersin.
koynunda aşkın ateşiyle.