Doktrin Şiiri - Fatih Özkonyalı

işte
kovuldum cennetinden
haram da yemedim üstelik
ardından
üçüncü intihar mevsimine kalkan
bir trene sürgün yedim
aldırmadım
bin gece feda ettim bir fırtınalı denize
ışığı şiiri tedirgin bıraktım
herhangi bir çığlık değildi
kapımı çalan
sonra
şehri aralayınca
rüzgarın voltasına düştüm
bir tabutun garantisinde
üçbin yıl önceden gelen
kadının sesini dinledim

sır tutmuyor aynalar
terli ve çirkin dostluğunu
verem ediyor göğsümün içine
dilinden
kopup gelmeyince dualar
ışıklar sönünce
gümüşten kirpikleriyle
zindanlar çekince elini yakamdan
acizliğin keyfiyetiyle
bir akşam üstü dinlemektedir
büyük tufana arzulu gökyüzüm.
sus aziz
kuşlardan buğday dileniyorum
gürültülü kehanetler söyleme
aşkın tam ortasındayım
bir fısıltı bekliyorum sadece

gitsem
ardımdan gölgem gelir
yüz kere kurşunlanmış gövdemin vefasıyla
kalsam
bahçemde ihtiyar bir acı
solgun nefesiyle bana yadigar

işte düştüm kıyametine
yeniden yargılanıyorum
yağmura feda ediliyor
çamurdan gözbebeklerim
harbe hükümlü kaldık çaresiz
savaşa işgal olmadık
buhurlu atiyle iştigal meydanlar
resimler çizildi yeniden
haritalar mimlendi
yaşadıkça kederliyiz artık
öldükçe hüzünsüz.