Doğuyu, Güneşi, Babamı Şiiri - Kenan Kaya 2

Her gün kafamda milyon soruya uyanıyorum.
Babamla.
Doğudan doğan güneşle doğuyorum.
Güneş bizim pahamız,
Kutsalımız.
Bu sabah ellerim tutmayarak uyandım.
Mahallede bir heyhula.
Ölüm var...
Hayat...
Akış...
Yaşarken hayatı unutuyoruz,
Doğuyu, güneşi, babamı.
Babam, güneş görmeyen bir orman.
Bıyıklarında saklı tutardı buzulları,
Ellerinde yanık izleriyle,
Sol göğsüme otururdu.
Uyandık.
Uyanmak istemiyorum diyorum,
Ki bu hiçlik.
Bu veryansın durum.
Ölüm..
Geldi, geliyor, gelecek.
Unutmak istiyorum.
Uyanmak istemiyorum.
Uyandık.