Bazen öyle duygusal anlar yaşanır ki; bir kırsal kesimden örneğin birinin, hızla ilerleyen teknoloji, geçim kaynağının gün ve gün daraldığı kentlere gelerek, orada yaşam mücadelesi vermeye başlamasıyla, başarılı ne çok anılar anlatılmıştır sonraları, yabancı ülkelerde yaşayan olarak, bir gurbet yaşamını iliklerime kadar hissettiren yıllarımda buna benzer duygularla ne çok baş başa kalmışımdır… bir şehit haberi acısının boğuyor hisleriyle daha, bir duyarsız yazıyla karşılaşınca bazen, neler söylenmiyorum ki kendi kendime… bir duyarlık dolu yazıyla karşılaşınca da yine;
yoğun ilgi doğallığı, duygusallığı taşıran zamanın artılarında boğulma duygusundaki yoğunluk doğallığıyla eşitliyor olsa da, düşünerek devam etmeye tercih ve tesellilerin hiç zayıf olmadığına işaret oluyor gibi izlenimler bırakıyor...zaman zaman ezici duygularda kalem izleri dinlendiren bir soluk arası olabiliyor...düşünmek için dinlendiren...
vatan sevgisi, aile sevgisi, yaşam sevgisi, inanç sevgisi bir soy ağacı gibi zaman zaman sevilesi olguları yanında ağır bedellerle de karşılanıyor... en zoru mutlaka ve elbette, eli kolu bağlı halde olmak, dili bağlı olmak hatta... kalem tutabilme olanağı yine de hafifletiyor, okuyabilmek, görebilmek, duyabilmek, dinleyebilmek gibi...
zor anları atlatabilmek her çağda olduğu gibi, çağımızda da varlığı belirgin. Zorlanan insan, zorlandıran çağ deniliyor yıllardır, ben hatta utanç uygarlığı çağı demeye taviz vermedim, gelişen çağın korku dehşetlerinin utanç sızlatan boyutlarda sadece sunumuna, vermeyeceğim de...
Alıp başımı gitmeyi yollar boyunca
Seyretmek bir bozkır akşamını camından bir otobüsün
Masal şehirlerini geçerken hızla
Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de
