Doğumhane Şiiri - Fatma Doğu

Saatler dar bir patikadan akar ruhuma

Bedenimden bir yorgunluk uzanırken zihnime

Benim gözlerim kan çanağına dönmüş

Etrafıma bakarım sonra da kapıya

Hangi rahimden geleceğini bilmediğin bir dünya sancısını beklerim

Ben sancırım, doğuracak ana sancır, inlediği sedye…

Sonra bir ağlama sesi doldurur her yeri

Sorarım kendi kendime, karaya mı doğdu bu çocuk yoksa aka mı?

Hemen toplanır, ipliği geçiririm iğneye

Dünya yolunu kapatmaya çalışırım güvencesiz

Doğumhane bir insanın, insanların arasına girmek için etiket aldığı ilk yer

Biraz mat biraz matah

İç içe geçmiş benliğim gibi hayatlar

Soğuk sıcak bir şok gibi

Uykusuzluk desen pusuda bekleyen bir yılan

Bense, ben işte!

Yirmilerinde içine acı biber kaçmış bir nevroz...