Oysa doğudan doğuyordu Güneş, Doğrudan…
Işıl ışılken ortalık niyeyse bu içteki karanlık!
Kader ağlarını örmüş ve duvarları
örümcek sarmış
Alt alta koyup toplasan beşi geçmiyor leşi…
Yoldan çıkıyor kalabalıklar üst üste
Gözüm diyor iyice karnını çekiyor
Bir gözü diğerinin elinden tutmuyor
Herkes kendi karalığını aydınlığa saymış
Elinde olanı olmayanın gözüne sokuyor
Kan bağı can bağı ayak bağına dönmüş
Her yer siyaha boyanmış geceden
Sabahın şerrine sığınıyor, sığmıyor
Duvağı başında gelinin, ayağı çıplak sözü yalnız
Göğsü daralıyor yüreği pır pır serçe
Parmaklarının üzerinde çırpınıyor çamura düşmüş
Anne dizini dövüyor baba gözü dönmüş
Kendinden nefret ediyor zayıflığın
Yalanı bilmediğinden delice kaçıyor.
Yeşil kaybolmuş mavi çöller yanıyor!
Bıkmadınız mı doğum sancılarından
Oyalanmalı kırda bayırda toprakta…
Maksat açlığı susturmak karnını doyurmadan
Oyun seçmeli çocukça oyunlardan
Nedir bu alelacele itiş kakış arkadan
Hepsi de dost arkadaş saydığından
Artık gidecek bir yer yok ki anlaşıldığından
Eğri yollar lazım hiç bir yere çıkan
Sadece kendi üzerinde dolanıp duran
Sıkmayan yormayan can acıtmayan…
Yılmaz BEKTAŞ
Kayıt Tarihi : 16.5.2023 08:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!