Doğruluk Denizi Şiiri - Ateş Han

Güneş şafağı okşayarak doğuyor ve ötelerden bir ses işliyor sabaha
Uyanıyor yolcular, miskinliğinde sarhoşluğun
Anneler açıyor perdeleri, ışık eziyor hırpalıyor tuzlu tenimizi
Değişim özünde hayatın,bitmeyen şekiller yolda ,kılcal inceliğinde
İzle beni çocuk, gölgelerin kralı bu dünyayı yüklendi
Doğruluk denizine akıyoruz süratle, bir damlanın içinde gizli bu ihtişam
Korkma yürü yüzyılların eseri senin içinde, tüm kodlar başından aşkın zirvende
Evet bazen yorulacaksın, kıracaklar kalbini, sen sus diyecekler.
Ve işlerine geleni yükseltecekler, elmas çamura düşecek
Aşık olacaksın acemi ve ürkekçe, türkülerin, efsanelerin büyüsünde
Kan düşecek masumiyetine, leke leke beyazdan mora unutulacaksın.
Ölüler her gece aklını yiyecek, türlü rüyaların merkezinde kalbin sıkışacak
Ama sen büyüyeceksin tek olduğun için;
Mücadelede herkes önde, dışardayken sen, girmem o kirli sokağa
Rahat bırak beni kral yolum uzun daha da uzatma
Bilirsin düşeni ve avlarsın o anda dehşetin birde sivri dişlerin
Hayır bu sefer yolunda ölmeyeceğim, yaralarım kanıyor sen görme diye koşuyorum karanlığa.
Hatırlarmısın kuştüyü bulutların üzerinde akışımız,ı maviye birden düşüşümüzü
Kutsal günlerin var yüzlerinde gezindiğin yıldızlar tarihinde.
Toprak deşilmeli derdin; öfke, hırs, kavga, isyan, direniş, suskunluk…
Artık orağa gelmeli her olgun başak.
Kandıracağım seni, iklimlerin yeri değişir gibi bozulurken özümüz.
Masal bitti çocuk sus dinle
Anladım ki sen parlayan ışığın; yani yıldızın öyküsünü bulmuşsun.
Yağmurlu bir gece öfkeli yıldırımlar ve kulak yırtan gök gürlemesi,
Ve yavaştan dağılan kurşini bulutlar arasında kaybettim gençliğimi
Ben hapislere düşmedim, sevgilim de olmadı, hatırlananda olmadım
Saklandım, böyle dedi mesih, dadandı sefil ruhuma yıllarım gün oldu.
Yaşlandım bilmeden zaferin kıyısında altından adımlarla yürüdüğümü.
İşte böyle birileri yaşarken emerken hayatın vitaminini
Ben küfdüm neden sonra penicilin oldum
Uzatmaya hacet yok ne ben yolumu buldum ne de yolunu bulanlar