Doğrudan Yana Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Amacını yitirince eller,
iki böğürde
iki dal kırığı gibi kurur,
sorgusunu kaybedince dudaklar,
öptüğü toy,konuştuğu yara kalır.

Ve korkunçtur!
aşkı,
fethettiğin bir kalenin surlarına gömüp,
o emin diyarı zavallı yaşamak.
Zaman beklemez seni,
nasıl ki,
hasta bir güvercinin yaşamasını
beklemediği gibi bir ağacın dalı.

Hüzünlerin aralarında
küçük sevinçler vardır,
bilinçle beslenir,
gülüşüne tutuludur,
ömrünle büyür,
sen bile anlamazsın
ergen bir mutluluk oluverir.

Tamamlamaya
nefes yetmedik cümleler içinde
sihirli,minik sözcükler vardır
duyana çare.
Aklının en kör mahzenine
bir kibrit çalar,
artık korkmazsın karanlıktan,
çözülür buza kesmiş ellerin,
ellerin güneşi,
cebinde buluverir.

Ağır gelir de olancası
düşerse yüreğin çıkmaza,
eski bir resim gibi
hüzünlüdür yalnızlık,
ona baktıkça
sen de eskirsin.

Geceleri yıldız kayar
dilek tutarsın
çocuksu bir inancı besleyerek.
Ve öyle cılızlaşır ki
sevgisiz yanın
en çelimsiz karga bile
aç kalkar leşinden.

Zaman beklemez seni,
nasıl ki
karıncanın soluk soluğa taşıdığı o yükü
yuvasına kavuşturmasını
beklemediği gibi,
umarsız yağan
bir nisan yağmurunun.

Cehennemin
cennetin olur bedenin,
bir elinde ateşin,
bir elinde suyun çoğalır,
canın yandıkça
yaklaşır kolun doğrudan yana.