Doğrucu Deli Kız Şiiri - Birgül Al

Doğru söyledi dokuz köyden kovuldu
O kovulan en sonuncusuydu
Sürgünde ne yurt ne yürek buldu
Seyyah oldu dolaştı durdu
Viran gönlü açmadan soldu

Deli kız dediler ona
Lafını sözünü bilmedi
Kimseleri beğenmedi
Alaycı üslûbu lâl değildi
Deli kız susmadı soytarıya
Kendini bi halt sanana
Dokuz köy onu kovsada
Bildiğini okudu hinsiz

Deli kız deli gibi sevdi bir zamanlar
Gitti hayallerinin peşinden
Bi-çare deli divane ettiler
Umut kundaklı sırdaş edindi hayalleri
Yüreğini köşeye sıkıştırdı
Onsuzluğun en kuytusuna
Boynu bükük çığlıklara uyandı
Yırttı geride kalan enkazları
Perdesizdi deli kız

Onun için matemlere girdi
Siyah gecenin koynunda
Yoruldu hayata yılgın
Ateşinin külleri arasında
Varlığındaki yok oluşunla onun
Zincirli yaşadı deli kız

Aradı sevdiği vefasızını
Yıllarca soğuk kaldırımlarda
Kayboldu çığırtkan sokak aralarında
Doğru bildiği doğrusunu
Sordu yıkık viranelerin
Ayyaş konuklarına
Mesken edindi metrukları
Sıvasız moloz yığınları sakladı
Tiz perde çığırtkanlıkları
Deli kız kanayan yüreğine attı

Ruh tabibi ruhuna kavuşsun istedi
Deli kıza uçup giden ruhu gerekti
Dermansız derde çare yoktu
Ne o deli kızı bulabilirdi
Ne de deli kız dokuz köyden kovulan
Bir doğrucuydu artık

BİRGÜL AL 06-06-2011