Din-i İslam son hak din, kıymetini bil kardeş!
Yoksa Mevla başına, boca eder şerleri.
Yokken arzda hoşlukta ve makullükte ona eş;
Onu doğru yaşa da, olma lütfen şer eri!
Nadanlara kanıp ta, uzak kalma sen ondan!
Onsuz hayat biz azap ve de sonu cinnettir.
Aradığın tam mutsa, korkuyorsan kem sondan;
Bil dindarın yaşamı, dünya uhra cennettir.
Demiyor mu kitapta, kem hal üzre ölmeyin?
Öyle ölen bir kulun, akıbeti bet olur.
Artı; derken yaratan, dinden cüda kalmayın;
Ne yazık ki ekserin, cehli buna set olur.
Ayni gafa bir zaman, düştü ben-i İsrail
Yetmiş fırka bu yüzden haktan etti ya udul.
Musa ikaz ederken, dinlemeyip çok cahil;
Azap ve de gazabı, yaptı onlar bir ödül.
İseviler şu işten, almadılar asla ders;
Fırka, fırka bölünüp, gitti ekser dalal’e.
Deseler de bilenler, yaptığınız hakka ters;
Söz anlamaz hizipler, dönmediler helale.
Şimdi sıra bizlerde, uyanmazsak iş sakat!
Grupların adedi, çoktan aştı yetmişi.
Şayet makbul kulluğa, göstermezsek liyakat;
Mevla elbet aleyhte, sonlandırır şu işi.
İslam birken cahiller, böldü onu binlere
Her bölende haltını, doğru sanıp sevindi.
Hoşgörüyle(!) yanaşıp hükmü bitmiş dinlere;
Batılları hak diye, lanse edip savundu.
Dinin aslı kitapken ve sünnetten ey mü’min;
Sen ne diye yanlışa, evet dersin de hele?
Hak indinde sadece, İslam iken son hak din;
Onu koyup batılda, alma artık merhale!
Abdullah Toroslu
16.12.2013-İzmir
Kayıt Tarihi : 16.12.2013 20:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!