Doğru mu Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Doğru mu, bildiğin yaldızlı yanlışlar sana! Bana ne ki! Demem:
Yanlış, bilmeyeni doğrular; bizmiyiz ki geceden bilinmeyen...
Hepimiz, doğruyu ağzından kesip asıp doğrarken ; kim doğru ki!
Yanlışlar kimin ki menfaate gizliden salkım salmış sarmaşık beyaz
Yalanlardan arlı kadın utanmaz, birlikte azalır usanmaz erkekler.
Gerçek tabu; yalanlar doğrusu: erkek kadın topunu topuzundan....
Manevi toklukta; aç tavuk. Yokluğun meramı ambarda merakı ne çeker...
Yaşlı bedensiz ağaç, ruhsuz genç deve , çocuk oyuncağı kumsalda taneler...
Toplumsal acıdan gerçekler kişisele eee diyemezse; ona ne özelden!
Trajikomik gelenek bir gece ansızın kadının nazına geçer...
İnsani, ticari,dini...Yüreksiz! Fönletme yapmadan, üflemeden bayağı,
Bir yatıp ahlaken kalmadan; sıfırın altındaki coğrafya da semirmeden bir kalkıp
Dolanmadan; sağa sola, başından dolanarak topraktan ayağa,
Örneksiz bir doğruluk ipini çukurda doğrultamazsın sanmıştım ya...
Yanlışlıksızlık hali! Aşağı çıkmadan yukarı. Düzlüğe. Yukarı inmeden aşağı. Düze.
Doğrulamadan yanlışı üste, doğruyu sorgulayamazsın alta. Sahte doğruluk!
Havadaki karada noktalar; rüzgarı denizlere saplanmadan kıyılar da tenhalar...
Doğru mu! Gündüze dümdüz varamayan yatsıdan! Alakasız mı ahlaksız!
Dönmek mi ansızın bir noktaya karnından sancından, kulağından uyduruk
Ya da yatsıdan sonra sonsuzdan yeni doğruya doğrulman...Tabii mi anlamamam...
Tabiki de tabii de anlaşılamamam ya anlatamamam ... Değil mi doğru!