Dikkat insan var Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Dikkat İnsan Var

Yorgun ama dünden güne hazır ruhum
Toplanırken dizimden sızlıyor beynim
Susarak toparlıyor zihnim sözlerimi
Söylenecek vakti değil ki ömrün
Doğrusunu bulamadığından içim
Ağır sövüyor gölgesine hiçin
Boş bulup kurulurken koltuğuna
Sorular geliyor peşi sıra zor konular
Dönmek miydi gitmekten zor olan!
Dört duvar ne de kolay dört dönüyor
Gitmeden kalabilmek için etrafımda
Bağlanmaya zorlanıyorum kendi varlığıma
Gizli gizi arıyorum bakarken boş duvara
Anılarla kandırıldık mı ki anılar kaldırılmış
Çerçeve dolu bir yığın çekmeceden
Çepeçevre sarılmışız biz bizimle eskiden
Nice hoş çerçeve boş; fotoğrafsız
Kaç nesli besleyecekken dilden dile
Çerçevesizlikten sararmış anılar evden eve
Ortalıkta bazı fotoğraf kırılmış ortasından
Bir zamanın canlı renkleri solup gitmiş tozdan
O eski kalabalıklar sahiden de siyah beyazmış
Her anın bir fotoğrafı olmasa da
Her fotoğrafın bir anısı olmalıymış o andan
İşte o anının bir fotoğrafı o fotoğraf anıymış
Zihinden kaybolup giderken kağıda kaydolan
O İnsanlar tesadüfen mi geçiyordu sokaktan
Gerçek bir rastlantı değilse niye bu unutuluş
Sen neredesin ben kimim o yandaki yabancı!
Anılar kaybolunca bir aynaya bakmalı
Geçmiş kimdi ben kimim şimdi!
Her gün yeni bir ben bulmak ne zor
Oysa hep bir yoldan gelmedik mi bu yaşa
Ama değiştik ama belki daha da geliştik
Yedisindeki küçük çocuk on yedisinde yeni yetme
Daha yaşlı bir yedisinde yine birine evrilmedik mi
Yoksa baştan beri hep aynı kişi miydik? Yalan!
Yedisindeki Ben kimdim bir bileyim ki
Yetmişimde bir daha O Bendim demeyeyim!
Hatırladığım her çocukluk neden siyah beyaz
Renkli değildi ki okul; önlük de kara tahta da..
Okulun önünden çıkıp gidilen uzakta
Kuytu tenha sokaktan geçip gelinebilen evin
Karanlık arka odasındaki saklambaçta
Körebeyi oynamıyor artık yeni çocuklar. Elim sende!
Ya gerçek mi köşe kapmaca Ne anlamlı oyunlar. Geçti be!
Mutluluk yalanını oynuyor mutlu olamayanlar gerçeğe
Zoru bulmaya çalışmadan hep kolayına kaçıyor
Elleri hep dolu ama yüreğinin boşluğu el yakanlar
Hiç susmayan dilleri konuşamıyor
Görmüyor, anlamıyor, hatırlamıyor..
Göremeyen gözüyle görmezden geliyor
Siyahıyla beyazıyla fotoğraflar hepsi şahit
Hayat acısıyla tatlısıyla; güzeldi bir anlasalar
Çerçevesiz kalmazdı şimdi bütün fotoğraflar
Biraz dikkat etraf da insan var..

Yılmaz BEKTAŞ