Doğduğum Şehre Şiiri - Arif Emrah Toyoğlu

nicedir şair istanbullur derler
ama bu göç
çoktan yıkılmış,
yerine küçük bir kasaba kurulmuş
terkedişleri içerir...
............hep ne bilsin sevda
............aşk ancak İstanbul'da
oysa kim sevdiğini
herhangi bir bozkıra emanet etse
İstanbul'da ağlar
fakat doğduğum şehirde
İnsanlar, sevdalarına ağlamıyorlar...

bizim kanımızda esmer bir veda
yüzü ak, gözü pek
ne varılabilinmiş
varılmak istenen mesafeye
ne varoşlar mesafeyi ayırt edebilmiştir
ve Şair
buraya İstanbul demiştir
.........en güzel hikayelerde
.........varı yoğu Heybeli'de kalmış
çoğu nefret eden kadın
çoluk çocuk toplanmıştır
boğazın mavi sularında
fakat doğduğum şehirde
kimse yalnızlıktan boğulmamıştır...

İstanbul'da doğan
adını hiçbir zaman unutmayacağı
bir şehirde büyür
bu yüzden İstanbul
sadece isimdir bir çocuğa
...........Kanlıca'dan, Ümraniye'den
...........bir kalabalık Beyoğlu'nda
biri birine soruyor
ebişmek nedir diye
fakat doğduğum şehirde
herkez aynı dili konuşuyor
ve herkezin kendisine ait
kendisine özgü bir efendiliği...

doğduğum şehirde bile yakınsın
İstanbul,
nere dönsem
geride bir yaram acır
düştüğüm tepelerinden

yıllardır bir ayrılık
ve ben
doğduğum şehirden
ne ötedeyim
ne berisindeyim İstanbul'un
orta yerde
belki İstanbulun herhangi bir gecesinde
doğduğum şehri görüyorum.....

(günümüz İstanbulu)