Doğanın senfonisini dinlerken

Gecenin aydınlığında,
Bir tepeye çıktım,
Yaşamın bestelediği.
Sessizliğin senfonisi yankılanıyordu,
Uzaklardan.
Yaşama karşı,
Yenilgilerimi düşündüm,
Yalnızlığım,
Ve kimsesizliğim yanımdayken.

Geçmişte kazandığım,
Binlerce yengilerden,
Bana kalan en güzel şey,
Sen.
Yaşamdaki başarılarımdan,
Yüreğime en yakın olan,
Sen.

Seninle olduğum için ben,
Ayakları yerde,
Defne yaprakları peşinde koşmayan,
Biri olduğumu biliyorum,
Ben sende kendimi,
Yalnızlığımı buldum,

Gözlerine baktığımda,
Sevgiyi değil,
İkbal arayanın,
Kendisine kul olduğunu,
Gördüm.

Şimdi,
Doğanın senfonisini dinlerken
Anladım ki,
Birinin özünü anlayabilmek için,
İçindeki sevginin gücünü,
Söndürmek gerekirmiş.
O zaman,
Duyamazmış insan,
Doğanın senfonisini,

Şu anda ben,
Seni düşlüyorum,
Ve içimdeki sevgin,
Yanardağlar gibi,
Yüreğimi dağlamakta.
Yanaklarımda ıslaklık,
Galiba yine,
Gözlerim ağlamakta.