Doğanay Leylâ İken / Söyleşi

Bırak Ece’m dökülsün mürekkep aktığınca,
Ahûzarını çizip defter toyda eğlensin.
Alev saçsın cümleler semâyı yaktığınca,
Yağsın göklerden hicrân, figân bende beslensin.
Bırak Ece’m çağlasın mürekkep yazdığınca...

Gözlerine süzülen şerler düne gizlensin,
Kim bilir feryâd ölür sen güne örülmeden!
Geç kalan şafak ve tan utansın, dün izlensin
Gül ziyân sezilmeden, endâmın süzülmeden,
Gözlerine sürülen şerler korda emlensin...

Kem gözler gül cismine ibretle baktığınca,
Yarılsın zırhlı toprak, evren mahşere dönsün.
Kıskansın Aslı, Şirin aşk bahar açtığınca,
Volkan haykıran cihân ateşten ayâz örsün,
Kem gözler gül ziyâna büyüler sardığınca...

Sonu tadarsa ömrün kefenin beni sarsın,
Kapılar kapanmadan, saçların ağarmadan
En aksi güz bulutu tenha mateme sarsın,
Yağmurlar ıslanmadan, maviler boyanmadan
Sonu yaşarsa ömrün kefenin beni alsın...

Karşında bir ziyân var bak bana baktığınca.
Nûr dolu cennet yüzün ibret alsın şevklensin.
En büyük günâhını saç bana saçtığınca,
Yüklendim cehennemi zebâniler zevklensin.
Karşında bir eyvâh var bak bana baktığınca...

17.10.2006 23:00:00