Karanlıklar zamanı geldi mi ki
Şu yaşayıştan içime doğan bu öfke
Yerini bırakır mı iyiliğe güzellige...
Mavi dünya kapatıyor mu kapılarını
İnsanlık elden mi gidiyor?
Yeniden mi doğuyoruz?
Karanlıklar aydınlanıyor artık sevda kuşum
Bir zamanlar içime oturan her şey vuruyor öfkesini kıyıya
Tıpkı karaya vuran minik eller gibi
Tıpkı teknelerde botlarda denizin dibindeki çiçekleri kucaklayan eller gibi.
Hiçbirimizin suçu yok değil mi
Sonbaharın ortasında daha larvayken
Bir tarla perçininde bir kelebek
Şarkılar şakıyor kulağımıza.
Mutlu etmiyorsun kelebek.
Yağmur yok, hava kapalı değil,
"Direniyor, direniyor, direniyor
Kuşlar öfkelerini vuracak dışarı az kaldı
Mavi bile tutamayacak onları.
Turnalar, çok büyük kuşlar onları koru emi
Kırlangıçlara şiir oku, güvercinlerle umut ol
Anne olacağım bir gün
Çocuğumu koruyacağım
Anne fare de korur yavrusunu
Anne tavuk da civcivlerini
Annenin olduğu yerde barış çiçek açar.
Çatısıyor yine 3 şey
Nesne desen değil, elle tutulur şeyler değil.
Başka şeyler.
Bu şiirde bile kavga ediyorlar.
Bir taraf yaşamın haz veren kısımlarını yaz diyor
Korkuya karışık haller içindeyiz
Yarın meçhul, andayız ve ötesinde değiliz.
Pilot olma hayali vardı, önce Marmaris sokakları duydu
Sonra da o gökyüzü
Çok zaman önce
Yaşıyorduk bu şehrin tepelerinde.
Üzerimize mavi yağmurlar yağıyordu
Koşuyorduk bahçemizde.
Elimizdeki her şeyi aldılar
Yalnız koydular bizi bu kehkeşan çukurunda
Yapraklar düşerken en tenha yerlerde
Rüyanın tam ortasında
Sen güneş gibisin.
Gözlerim hiç açılmak istemezcesine korkuyor
Taşla vura vura kafama
I.
Bahar geldi çiçek açsın pencerende,
Kuşlar gelsin selamlasın seni,
Hasretimi ötsünler kulağına,
Ve uçsunlar umuda doğru.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!