Doğa’nın büyüsünden almak vardı

ak göğsün yasaktı
bana uzaktı memelerin
hiç kanamadım, açtım ekseri
yokluğun dehşetiyle besledin Beni
Ağıtlar öğrettin anamdan kaşık kaşık
uyuttun
Sabaha taşıdın Açlığı
acılı mayalardan türedim
acıyla büyüdüm

büyüdüm
dağların yürüdü üstüme
sessiz geceleri kapadın
ağladın
kurşun ağırlıklar aktı
yine ezildim Gözyaşlarından

umut ettin gelecek ekmeyi
Bakışlarıma sonsuzluğu çaktın
Bende tohumun cansuyu aşkı
bekledim durdum
bana sabretmeyi bellettin

al beni yanına
kardeş bil kendine
bana sabrı tüketmeyi
bana esmeyi de bellet
tanıştır rüzgarlarınla beni
kılıçkesen soğuklarım
deli fırtınalarım olsun
ilikleri üşüsün Nemrut’ların

gürlemeyi de bellet bana
kızgın şavkından şimşeklerim olsun
zülfikarca ineyim rakımlı tepelerin heybetine
uykusu kaçsın çakalın kurdun

al beni yanına
tutsak bil kendine
kasvetli bulutlarına esir kalayım
ayaklansın Sabırsız bulutların
yağmur yükü kıyameti koparsın

yeter ki sal günü geldiğinde
süzüleyim gümüş damlalarda
sarılayım yeryüzüne
ekmeğe koşanlarla olayım
ben başakları seyreyleyim
sen,
yağmurları topladığımı
çiğdemlerden taç yaptığım aşkımı
seyreyle

ben açlığı esir alayım da
sen kul eyle istersen beni