Doğa Anaya saygı Şiiri - Güner Demirci

Doğa her yerdeydi anneler annesiydi
Kış kar yağdırıyor, pınarlara taşıyordu
Can veriyordu, baharda küçük bir çiçeğe
Canla başla çalışıp, tüm canlılara akıyordu

Güzel kuşların cıvıltısıyla uyanınca insan
Açınca gözünü, güzellikle tanışmıştı
Bir bahar günü güneşte, çiçeklerin kokusunu
Doğa, ıslak çimeni ahengiyle karıştırmıştı

Ormanda canlılar, kocaman bir çam ağacı
Yamaçlarda dallarına karlar yağıyordu
Baharda çiçekler açıyordu ağaçlarda
Türlü meyvelerini, fışkıran sular veriyordu

Dünyanın en merhametlisi annelerdi
Annelerin annesi doğa sarmaz miydi
Doğururdu, beslerdi, büyütürdü
İncinirse, insanın canını yakmaz mıydı

Tüm canılar sevgi duydu doğa anasına
Birbirini beslediler, büyüdüler, öldüler
Ama hiç ölmeyecek sandı birisi; o ‘insandı’
Açgözlüydü her şeyi aldı; yüzsüzdüler

İnsan doğanın çocuğuydu, insanım diyor ise
Tahrip ederse doğayı, doğanın canını yakamaz ki
Ne yapsa kendine yapar, kendini yakar gibi
Doğayı yok eden hayatı yok eder, bilemezki(!)

Güner Demirci / 12.11.2023