Ben yürüdüm…
Kırılarak,
susarak,
bekleyerek
ve içimdeki her fısıltıyla savaşarak.
Yoruldum belki,
ama asla umudumu yitirmedim.
Çünkü her adım
Sana yaklaştırdı beni.
Her yara
Senin rahmetine açılan bir pencere oldu.
Şimdi anlıyorum:
Sen benden hiç gitmemiştin.
Ben sadece
dünya denen perdenin ardına saklanmıştım.
Ama işte buradayım
sessiz, çıplak, yorgun ama
Sana teslim.
Çünkü vuslat,
yalnızca kavuşmak değilmiş;
kendini unutarak,
O’nda var olmakmış.
Yol uzundu,
ama her taş,
her gece,
her yalnızlık
beni Sana taşıdı.
Şimdi içimde bir sükûn var,
çünkü biliyorum:
Geldim.
Varlığım azaldı
ama kalbim genişledi.
Ve artık sevmek
yalnızca bir hissin değil,
bir secdenin adıdır.
Sana doğru atılan her adım
bir aşk,
her aşk
bir secdedir.
Ben şimdi
ne istiyorum
ne bekliyorum.
Sadece razıyım.
Çünkü Sana erdim.
Ve bu bana
yeter.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 31.7.2025 09:21:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!