Dobruca’dan Yukarıya Şiiri - İlkay Coşkun

Dobruca’dan Yukarıya

usul usul sokul yalnızlığıma
bir eylül vakti ellerimi çağırıp
büyüyen yüreğimden ötelere geçip
avucunda biriktir, gül kurusu sıcaklığımı

bakir düşlerinle kurul yanıbaşıma
aslına dönen, mevsimlerime inat
ücra köşelerinde, nefesimi besleyip
ulu çınarın gölgesinde soluklandır beni

uzayan şehirler misali taş basılı bağrıma
gurbete düşen kayıp yıllarımdan kalan
kaderim senliliğe tutsak, Geleceğim
sevdamı sırtlanan içli şarkılarımla

bin yılların eskimişliğiyle sevdalandım
sıcaklığın güneşim, sineme yuva varlığın
kulaklarıma toplanan mazinin sesleri
çiçeklere dolan baharında sakladığım

aheste aheste sokak başlarında ıslanıp
gözüne inen ufukta gör düşlerimi
hanların, medreselerin önünden çevirip
İlk güneşinle doldur bedenimi

gül kokulu mermerleri seyre dalıp
şadırvanları doldur ardıç önlerine
kan dolu yaşlı gözlerimi güldürüp
koşmalarımla güçlendir dizlerimi

dağ başı üşümeleri bana doğdu
müptela sarılmalarınla, sar bedenimi
ışık ver karanlık yanlarıma, baharınla
yazımı erken uyandır; çağır beni…
…..

İlkay Coşkun

Poyraz Edebiyat
Sayı16, Mart 2011