Dizginlenemeyen Veda Şiiri - Ebrar Doğan

Kırgın şimdi kalbimin rutubetli duvarları,
Amansız bir hasretin pençesine düştüm
Birbirine yorgun seninle yürüdüğümüz sararmış kaldırım taşlarından caddeler
Seni anımsatıyor bana her adımımda,
Nitekim bugün yanımda değilsin
Velakin yarın da olmayacaksın.
Eski günlerin yersiz isteklerine boyun eğiyor zihnim.
Şimdi öyle bir serzeniştir ki bu sana,
Çoktan silmişsindir beni hatıralardan
Kolaydır bu can yakıcı kudret elbette senin için
Ah benim seni kendisinden çok düşünen apansız kalbim
Ah benim mağrur zehrini gecenin gözlerinden akıtan hislerim
Ah benim aziz ruhum, kesilecek gibi olan nefesim
Kolay değil ki dizginlemek dört nala seni düşünen zihnimi.
Tüm ellerim kulaklarım seni bağırıyor bir ocak gecesi.
Seni çağırıyor etrafımı çepeçevre sarmış bütün iblisler.
Beni sana yönelten her adım, her ettiğim niyet
Çiğniyor bedenimi bir günahın boynundan çektim elimi
Seni duyuyor, görüyor, hisssediyorum.
Cezamsa çekerim bir ömür ceremesini zinhar teslim olmam.
Öfkeyi soluyor, sözlerinden akan yaşlar.
Öfke uyandırıyor şimdi bana dair her şey sende
vazgeçtim senden
İçime gömdüm ektiğin tohumları
Yeşermiş bir orman vardı, gönlümün orta yerinde
Sarardı, soldu yeniden canlanmaları için taze bahar rüzgarı gerek.
Taze bir sevda gerek

Lazım olmaz senden gelen, gitse de olur.
Zira o cennet bahçesi başkasıyla yeşerecek.

19/01/23
CUMA