Yaralar öyle derine inmiş ki acısı yok yüreğimde,
Geçmişe silik bir renk, kesik bir umut bıraktım öylesine.
Bugünden öte biri düşer belki taştan yüreğime,
Diyemem ki ben bir daha sevebilirim öylesine, ölesiye.
Anı koymadım artık gözlerime silip attım,
Kimse bırakmadım geçmişten dokunsun bana diye.
Yosunlar tıkamış kapıları, kapatmış dudaklarımı,
Diyemem ki seni bu kadar sevmeye başladım diye.
Öyle yargıladın ki ben olmayan bir beni,
Kopardın sendeki bu kimsesiz resmi.
İki gün geçse de, şimdi de olsa korkarım,
Diyemem ki seni bu kadar çok özledim diye.
Kırılgan gelmişiz kavanoz dipli dünyaya,
İzin vermişiz izinsizliklere savunmasızca.
Birine yanındayım diyecek kadar ürkek,
Diyemem ki sen bendeki bir parçasın diye.
29/06/2006 14:10
Ufuk ÇobanKayıt Tarihi : 29.6.2006 14:13:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Birgün yolda iki yürek yürür, birbirlerine birşey diyemezler. Derler de yüreklerinden gelen yine tıkanır kalır boğazlara. Yolda iki yürek yürür, iki yürek olarak otururlar yerlerine.
![Ufuk Çoban](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/06/29/diyemem-ki-4.jpg)
TÜM YORUMLAR (1)