Diyemem Ki Şiiri - Erdal Ebem

İnsanlık aç kalmış, vicdanlar kuru,
Bu yağan doludur, kar diyemem ki.
Ram etmiş benliği, namertlik uru,
Lal olmuş ahraz’a, hür diyemem ki.

Mazlumun ahını, dert eden nerde,
Gonca gül yiğitler, yatmakta yerde,
Nedendir bilinmez, gözdeki perde,
Meclisi mebusan, kör diyemem ki,

Bizdeki merhamet, inceden çıta,
Hainler gezmekte, tam yedi kıta,
Garibin malını, yükleyip sırta,
Cihanı gezmeye, kâr diyemem ki.

Müslüman; ilmine yormalı kafa,
Söyleyene değil, bakmalı lafa,
Doğruları bir bir, dizmeli rafa,
Hak ile fitneye, bir diyemem ki.

Rahmanın varlığı, yanında yoksa,
Ecirden ziyade, günahın çoksa,
Fazla söze karnın, her daim toksa,
Kadıya, kâtibe, sor diyemem ki.

Çok lafta çok yalan, az olsun sözün,
Namahrem güllere değmesin gözün,
Dost gibi dost edin, eğmesin yüzün,
Sarhoşu, berduşu, gör diyemem ki.

Şan ile şöhrete, niyedir meyil,
Zalime dik durup, mazluma eğil,
Bak oğul bu sözler, nasihat değil,
Babanın dediği, sır diyemem ki.

Firgatli gam etme, kurtuluş akta,
Yol almış gemiler, durmaz kızakta,
Umut vardır elbet, sanmam uzakta,
Yeniden diriliş, zor diyemem ki.

Aşık firgatli