Diyarbekir Zındanları Şiiri - Sinan Karakaş

Diyarbekir ceza evi, Hitler'e rahmet okutur,
Bağlasalar durmaz dev'i, hücrelerde atılmaz tur,
Ne insan var ne insanlık, çoktan çöplüğe atılmış,
İşkencelerden her nev'i, vücutta mekik dokutur,

Ne haya kaldı ne namus, çiğnendi ayak altında,
Yanda hasan ile Şeyhmus, tanıdım çığlıklarında,
Kapatttılar gözlerimi, nahoş bir lağım kokusu,
Üstümüzden geçti camus, Diyarbekir zındanında,

Hayvanlarla konuşurdum, olmazdı art niyetleri,
Hayvana kurban olsunlar, bunlar hayvan müsveddesi,
Konuşmayı bilmiyorlar, sürekli havlamaktalar,
Sanki kan danlamaktaydı, görülünce diş etleri,

Köpek bile olamayan, varlık vardı başımızda,
Co'yu tercih ediyorduk, olsun diye karşımızda,
İnsanlıktan firar etmiş, hayvanlığa aday bunlar,
Nimet dışında her bir şey, ne ararsan aşımızda,

Çoğumuz ana kuzusu, yirmi küsur yaşlarında,
Köpekleri salmışlardı, zincir vardı taşlarında,
Yaraladı yürekleri, silinmez artık izleri,
Bu işkenceler olmazdı, dünyanın savaşlarında.