Diyarbekir Sur İçi Şiiri - Sinan Karakaş

Bu hallara düşecax memleket degıldın kı
Permeperişan oldun ne diyim bilemim ki
Tarixte heç bi zeman kimlere egıldın kı,
Sahan gözyaşı töktım,artıx ben gülemim kı

Bomba sesleri geli, güm güm silahlar patli,
Küçeler bıle agli, derdıme dertler katli,
Bahan diler üzülme, bu günlerde geçecax,
Üzülmaxtan bı xwede, üregım bıle çatli.

Herkes çeksın elını, çeksın Diyarbekırden,
Tanınmaz hale geldı, üstü başı toz kirden,
Daşların dili olsa, anlatsa çektıgını,
Kımsenın başı kaxmaz, secdeden ve zikirden.

Diyarbekır sur içı, kültürün ta kaynağı,
Başı Kerejdağdadır, Diclededır ayağı,
Yerden bi daşı tutun, bakın hele altına,
Sankı medeniyetın, vazgeçılmez duragı.

Mardin kapı mı diyim, Urfa kapı mı diyim,
Muhteşem yapılardan, tarixı bir dinliyim,
Kıymayın memlekete, merhamet edın ona,
İxanetı el açıp, yaradana söyliyim.

Küçeler delık deşık, mehleler yas tutilar,
Surlar her şeyı göri, ne yapsınlar yutilar,
İçımız parçalani, ses de çıxaramiyıx,
Saniyam bu xayınlar, Allahı unitilar.

Diyarbekir heç kolay, gelmedı bu zemana,
Elımızı açmışıx, bılın kı asumana,
Diyem kı Ey Allah'ım, her şeyı sen görisen,
Bızı mühtaç eyleme, ne sapa ne samana.

Diyarbekırı koru, diyerax yalvarıyam,
Gözyaşlarım sel oldı, bı xwede ben ağliyam,
Yahu Peyxemberler orada, sehabeler orada,
Düa edecax yok mı, diye sıze soriyam.