Diyarbekir 17 Şiiri - Sinan Karakaş

Diyarbekir bilenlere,medinei cemile, bilmeyen bilmez onu,
İfade de kifayetsiz, sözlüklerde kelime, tarihi asıl konu,
Dünya kadar söz gelse de, anlatmaya dilime, lügatın bitmez sonu
Gel de gelmezsem adiyim, senin için ölüme, önemli değil fonu.

Ekser Nebi toprağında medfundur, başım gözüm üstüne,
Varlığına bu varlığım medyundur, koydum seni gönlüme,
Bir sıkıntın varsa eğer ne olur, söyle kadim dostuna,
Namahrem olana çiğnetirmiyim, kondurmam hiç postuna.

Arzın merkezinden geldi yüzüne, hacerül esved taşın,
İnsanlığın tarihiyle bilirim, yaşanmış olan yaşın,
Toprağında yaşayan her ne varsa, onlar için uğraşın,
Hizmeti amaçlıyor heyecanın ve gördüğüm telaşın.

Sen şehirlerin kadim merkezisin, sensin şehirlere pir,
Senin ruhun her zaman pak ve temiz, barınamaz asla kir.
Bilirim yüreğin volkan gibidir, seni korumakta bir,
Ey gözümün nuru, Ey gönüllerin süruru Diyarbekir.SİNAN KARAKAŞ