Diyarbekir Şiiri - Sinan Karakaş

Ah,
Diyar,
Diyarbekir,
Gönlümün odağı,
Yüreğimin son durağı,
Ne leke tutar sende, ne de kir,
Hayat kokuyor mahleleri sokağı,
Gidip aynaya baksın, kim edecekse tahkir,
Boş tarafına bakan, nasıl dolu görsün bardağı,
Havasını solursan eğer, yüreğine izler bırakır,
Artık susmanın zamanı çoktan geçmiştir, şimdi konuşma çağı,
İsyanımız yüreğimizin yanmasından, elbette edeceğiz şükür,
Karacadağ la göklere çıkar başı, Dicle ile denize iner ayağı,
Geçmişten geleceğe, toprağının zerresi medeniyeti yansıtır,
Artık Diyarbekir üzerine, ne dolu yağsın ne de kırağı,
Sayfa sayfa, katman katman, okuyan bilir o bir esatir,
Özgürlük türküleri söylemekte Karacadağı,
Kahvede oturanın sanmaki keyi çakır,
Toprağına bak, sanki insan kaymağı,
Orada insanlık hala bâkir,
Ne bostan kaldı ne bağı,
Sen dilimde zikir,
Diyarbekir,
Diyar,
Ah.