Diyarbakır Şiiri - Cevahir Evren

kaldırınca kaldırımlar
ve pusudaysa gece lambaları
yalnızsa küçük oğlan
ve adını bilmiyorsa anasının
sıcak tarlasıda ırgatıysa ağasının
neylesin diyarbakır...
koşarak geldim evimin bahçesine
evimin diyorum anamın babamın
kaldığı yere,
kimseler yoktu ses veren yoktu...
korkuyordum oracıkta
kimseler yoktu anlatabildiğim,
ben yalnız kalmıştım diyarbakır ne yapsın...
sevdalım vardı on beşimde
çocuklarıyla geçti, tanıdı mı bilmem
tanısa ne yapsın...
yalvardım tanrıya hayata
bir bebek sesiydi beni kabuğumdan alan
ağlıyor mu gülüyor mu belli değil
anası çoktan gitmiş babası zaten ölmüş
ben kendime mi yanayım...