Diyalektiğin Yaşası Şiiri - Kağan İşçen

kötülüğü kekelerken günün yayılması umutsuzluğunda
ölümü hecelemeyi göze alır ürkek kuşları son çocukluğunun
sakalları yaşlı bir aynanın karşısında kendini anlamsızlaştırırken
macerasızlığın kendini kötü ve önemsiz hissetmesi
şimdilerde anarşist bir savurganlığa mahkumlaşır
bütün savunmalar ara geçişlerde
ölümle yaşam arası ama yaşamak değil bunun adı
mahşerî bir dairenin ortasında köşe kapmaca...

taş yığınlarının altından küfreden narin çiçek beynimdeki
ezikliği ölümsel iyiliğe ket vuran bir okyanus klasiği
hurdalaşıyorum oysa yazları sevmez huysuz ve ihtiyar hatta adi
beynimdeki küfürbazın son taç yaprağında silik bir yok oluş öyküsü
bu...sunağında yalnızlık sanrılarının mendilinde kan yerine kangrenliği
ölememenin...hayata köpekler gibi bağlı bir yoksunluklar kralllığı
ve gömleğinin yakası daima kirli kol yerleri rüyaları ütüsüz

soğumuş ellerin geri dönüşsüzlüklerine bile bile bel bağlayınca
kargaşalı sahnelerin yırtık pırtık gösteriş budalası gösterileri
ince düş ötelerine zayıf bağlılığıyla zevkler konuşur çürüyen ev içlerinde
bacaları göğe hastalıklı sarı kan kusar aşkın
ve ancak seninle birlikte rezil olur zaman
ölme
yaşa
yaşası ol diyalektiğin...

bir ölümde sakar değildir insan durmadan dinlenmeden
benim akşamları ve geceleri ustaca sevişimin tek gerekçesi
gözlerimi kapayarak yalnızlığımdan saklandığım anlarda
ve ey mutsuzluğumdan hıncımı almak için şiirlerle kötülük ettiğim
uyku sersemi çaresizliklerin efendiliği
acıya acemice sarılmış iyimselerliğini benden koru
gereksiz kış ayrıntılarıyla boğulmuş yorumlarımdan uzak tut
ilk anılarıma komşu içtenliğini
ama bana ve yüreğime sakın komşu olma...